Hvað er að gerast í orku og umhverfismálum

Ég er farinn að halda að íslenska þjóðin hafi það of gott. Það er eins og ákveðinn hluti þóðarinna telji að það þurfi heinlega engan til að framleiða matvæli eða orku, það sé einfaldlega hægt að lifa á því að selja hvoru örðru varning, menningu, listir og þjónustu. Það þarf að skapa verðmæti til að eignast verðmæti. Fyrir þá sem ekki vita þá kostar það fórnir að lifa í velferðarþjóðfélaginu Ísland, þar sem engin hungursneið og engin kuldi er nema af sjálfskapaðir ógæfu. Meira að segja íslenskt óregglufólk getur losnað undan hvorutveggja, takist þeim að halda sig frá fikniefnum og bakusi.

Mér finsnt vera kominn tími á að taka rafmagnið og heita vatnið af þjóðinni í einn dag þetta sumarið, þó ekki væri nema til að opna augu mín og allra hinna fyrir því hvað við erum háð þessum tveimur orkugjöfum. 

Kárahnúkavirkjun átti að vera skipulasslys, eyðileggja tækifæri til að byggja upp ferðaþjónustu að ekki sé talað um öll neikvæðu áhrifin af því að atvinnutækifærum stór fjölgaði á skömmum tíma. Niðurstaðan:

Það fara langt um fleirri upp á Krahnúka, í dag en hefðu geta gert það fyrir sex árum síðan. Þangað fer hver rútan á fætur annari dag eftir dag til að skoða íslenska náttúru og hugvit á eina og sama staðnum. Einhvernvegin tókst forsvarsmönnum álversins að ná þokkalega góðri kynjaskiptingu bæði í undir og yfirmanna stöðum .Á sama tíma virðist þeim hafa tekist mjög vel að ráða til sín íslenskra starfsmenn. Neikvæðu áhrifin urðu því minnihátar bæði hvað varðar fólk og dýr.

Hvernig fór svo með Bitruvirkun, flautuð af vegna þess að almanahagsmunir voru ekki látnir ráða heldur umhverfishagsmuni sem hreinlega virðast ekki ganga með almannahagsmunum. Höfum vit á aö skammast okkar fyrir að nýta ekki alla þá orku sem er til staðar bara vegna þess að það hentar ekki aðilum.