Ég er farinn að halda að íslenska þjóðin hafi það of gott. Það er eins og ákveðinn hluti þóðarinna telji að það þurfi heinlega engan til að framleiða matvæli eða orku, það sé einfaldlega hægt að lifa á því að selja hvoru örðru varning, menningu, listir og þjónustu. Það þarf að skapa verðmæti til að eignast verðmæti. Fyrir þá sem ekki vita þá kostar það fórnir að lifa í velferðarþjóðfélaginu Ísland, þar sem engin hungursneið og engin kuldi er nema af sjálfskapaðir ógæfu. Meira að segja íslenskt óregglufólk getur losnað undan hvorutveggja, takist þeim að halda sig frá fikniefnum og bakusi.

Mér finsnt vera kominn tími á að taka rafmagnið og heita vatnið af þjóðinni í einn dag þetta sumarið, þó ekki væri nema til að opna augu mín og allra hinna fyrir því hvað við erum háð þessum tveimur orkugjöfum. 

Kárahnúkavirkjun átti að vera skipulasslys, eyðileggja tækifæri til að byggja upp ferðaþjónustu að ekki sé talað um öll neikvæðu áhrifin af því að atvinnutækifærum stór fjölgaði á skömmum tíma. Niðurstaðan:

Það fara langt um fleirri upp á Krahnúka, í dag en hefðu geta gert það fyrir sex árum síðan. Þangað fer hver rútan á fætur annari dag eftir dag til að skoða íslenska náttúru og hugvit á eina og sama staðnum. Einhvernvegin tókst forsvarsmönnum álversins að ná þokkalega góðri kynjaskiptingu bæði í undir og yfirmanna stöðum .Á sama tíma virðist þeim hafa tekist mjög vel að ráða til sín íslenskra starfsmenn. Neikvæðu áhrifin urðu því minnihátar bæði hvað varðar fólk og dýr.

Hvernig fór svo með Bitruvirkun, flautuð af vegna þess að almanahagsmunir voru ekki látnir ráða heldur umhverfishagsmuni sem hreinlega virðast ekki ganga með almannahagsmunum. Höfum vit á aö skammast okkar fyrir að nýta ekki alla þá orku sem er til staðar bara vegna þess að það hentar ekki aðilum. 

Á sunnudaginn var horði ég á Silfur Egils einusinni sem oftar. Ég verð að viðurkenna að ég vonaðist eftir skemmtilegum þætti þar sem femenistar ætluðu að mæta og útskýra sína baráttu og sjónarmið. Ég varð fyrir vonbriðum með þessa fulltrúa femenista. Þrátt fyrir að leggja mig mikið fram um að skilja hvað þær væru að segja, hver væru markmið þeirra og hvað kynjafræði snérist um, þá varð ég lítlu nær þegar þættinum lauk. Þær töluðu mikið og stundum hver í kapp við aðra en útkoman var frekar þunn. Það á að taka á öllu kynjamisrétti allstaðar og það eiga allir að taka þátt í því á öllum sviðum. Hvernig? Það var öllu flóknara. Reynar fékk ég aldrei almennilegan botn í það hvernig það átti að átti að gerast.

Nú halda einhverjir að ég reyna traðka jafnrétti kynjana niður í svaðið með þessum skrifum mínum en svo er ekki. Ég ég hef selt fleiri happdrættismiða í þágu kvenna en þessar þrjár konur til samans og ekki ólíklegt að ég sé oftar búinn að hella upp á kaffi og vaska upp bolla á kvennréttindafundum en þessar ágætu konur. Á tímabili kunni ég stefnuskrá kvennalistans betur en faðirvorið.

Á þeim tíma sem ég gekk á milli einstaklinga og reyndi að selja þeim happdrættismiða Kvennalistans sáluga þurfti ég að læra flótt hvernig fljótast væri að selja miðana og hverjir voru líklegastir til að kaupa þá. Sjómenn sem voru nýkomnir í land og strákarnir á vörubílunum voru alltaf stór viðskiptahópur. Framkvæmdastjórar og forstjórar fyrirtækja voru nokkuð traustur viðskiptahópur. Þar sem ég upplifði mig stundum eins og lítlastúlkuna með eldspíturnar velt ég því fyrir mér hvers vegna konur væru svona tregar til að kaupa af mér miða. Var það vegna þess að ég var strákur eða höfðu þær einfaldlega ekki áhuga til að styrkja þennan málstað. Hvort sem það var þá breytti það ekki sölutölunum, yfir 80% þeirra sem keyptu af mér happdrættismiðana voru karlmenn.

Samtíminn lýsir sér hvað best í því að í dag er jafnrétti mælt í peningum, ef karlmaður er með 450.000 í laun fyrir ákveðið starf þá ber konu í sambærilegu starfi að vera með sömu laun. Hvað um manninn sem vinnur sömu vinnu og 450.000 maðurinn enn er samt greidd lægri laun, undir hvað flokkast hans mismunun? Mér fyndist að sannir femenistar ættu að beyta megninu af sínum kröftum í að berjst fyrir hækkun lægstu launa í landinu, ferkar en að deila um það hvort jafnrétti sé milli meðaltekju og hátekjufólks. Lægstu laun í landinu eru greidd í " hefðbundnum kvennastörfum" Tækist femenistum að knýja fram einhverja breytingu þá þá vegu að látekjufólk fengi mannsæmandi laun þá fyndist mér að þeim hefði vel tekist upp í jafnréttisbaráttunni og mættu bera höfuðið hátt.

Í jafnréttissamfélagi hlýtur það að teljast merkilegt að það dýrmætasta í lífi okkar, börnin okkar, lendi nánast alltaf undir forræði móður þegar farið er í forræðisdeilur. Lögmenn, sumir hverjir, ráðlegja feðrum að reyna ekki einusinni að fara í forræðisdeilu þar sem það sé sóun á peningum og sé mjög hæpið til að skila árangri. Er þá ekki innbyggð alvarleg kynjamismunun í dómskerfinu? Er hugsanlegt að kynjamisnununn sé hverji meiri en í skoðunum okkar til fjölskyldunar

Varðandi innflytjendur og önnur sjónarmið hef ég vellt þvi töluvert fyrir mér hvenar ég sýni tillitssemi og hvenar ég er farinn að láta vaða yfir mig.

Þegar ég fer á sjúkrahús, eins og ég þurfti töluvert að gera fyrir nokkrum mánuðum síðan var ég vinnsamlegast beiðinn um að fara úr skóm og utanyfirflíkum og þrífa á mér hendurnar með dauðhreinsandi spritti. Mér finnst þetta eðlilegur hluti á spítölum og öðrum heilbrigðisstofnunum. Ég á því erfitt með að sætta mig við að einstaklingar, bæði starfsfólk og gestir, fái að fara óáreitt um spítalann með slæður og túrban í skjóli trúarinnar. 

Ég hef heldur ekki nokkurn skilning á því hvers vegna draga þarf, íslensku útáguna, af tíu litlu negrastrákunum niður í svaðið. Þó suma bandarísku útgáfurnar séu fremur ógeðfeldar þá finnst mér sú íslenska síður en svo vera það. Að bera þessar tvær útgáfur saman finnst mér eins og að bera klámútgáfur að "Mjallhvít og dergarnir sjö" saman við orginalinn.

Svo er það ritfrelsið sem við íslendingar höfum lengi búið við. Nú ber okkur nánast að ritskoða greinar okkar með tilliti til þess hvort þær geti hugsanlega sært þá sem eru annarar trúar en þorri íslendingar eða hafa aðra lífsín en þeir.

Síðast enn ekki síst finnst mér að allir þeir sem búa og starfi á íslandi verði að gera sér grein fyrir því að hér á landi eru landslög hafin yfir öll önnur lög, alla siði og allar venjur sem annarsstaðar tíðkast, hvort sem þær eru trúarlegar eða félagslegar.

Þeir sem ekki geta virt líðræðis og  fjöllmenningarsambandið Ísland,  og farið íslenskum lögum og virt íslenska menningu, hljóta að þurfa finna sér annan dvalarstað en Klakann.

Í öllu negrafárinu undanfarna daga er ég búinn að vera velta fyrir mér um hvað þessi deila snýst. Er orðið negri niðurlægjandi, eru negrastrákarnir látnir vera vitlausir eða er það að þeir skuli allir vera eins sem er svona niðurlægjandi? Ég veit ekki um ykkur hin en ég, þrátt fyrir að vera kominn á fertugsaldur, hef ekki enn áttað mig á hvað er niðrandi í þessari sögu. Sannast sagna þá finnst mér íslenska þjóðin verða sér til skammar með fári yfir saklausri barna bók.

Er virkilega ekkert þarfara málefni að taka á en að banna sígilda barna bók. Þarf þá ekki að banna Grímsævintýri og önnur sígild ævintýri þar sem fjallað um vondar stjúpur, slæmar systur og hræðilegar konur sem reka munaðarleysingjahæli.

Umburðarkyndi, aðlögunarhæfni og gestrisni íslendingar gagnvart ólíku fólki og menningu á sér fá fordæmi. Fyrir um tveimur áratugum kom megnið af erlendu vinnuafli til Íslands til að vinna í fisk, í dag kemur fólk til að vinna í flest öllum atvinnureinum sem fyrir finnast á landinum. Það verður þó að gæta þess að gestrisnin breytist ekki í undanlátssemi.

Það gilda ákveðin lög á Íslandi og við höfum okkar hefðir, hvorugu þessu á að þurfa að fórna til að aðlagast erlendir menningu og siðum. Þeir einstaklingar sem vilja sækja okkur heim og búa hjá okkur verða að aðlaga sig íslensku samfélagi og opinskánni íslenskir umærðu án þess að telja það móðgun við sig og sína siði.  Á íslandi tíðkast lítil sem engin stéttaskipting, hér velja einstaklingar sér sjálfir maka og hér eru landslög æðri trúarlögum, þrátt fyrir trúfrelsi.

Hér gerum við jafn mikið grín að nágrannanum og okkur sjálfum og breytir engu hvort hann er íslendingur eða innflytjandi, svartur, hvítur eða gulur. Hér tíðkast að gera grín að æðstu ráðamönnum þjóðarinnar, opinberlega.

Ég veit ekki um ykkur en engu af ofantöldu langar mig að breytist þó ég telji að fjölþjóðasamfélagið á Íslandi sé einn af okkar styrkleikum.